ÖĞRETMEN HATIRA ÖZNESİ OLMAK İSTİYOR MU?
İdris Şekerci
Bu yıl Öğretmenler Günü “Hatıran Yeter!” temasıyla kutlandı. Dünyada pek çok anma ve kutlama günü ile eşgüdümlü hareket edilirken, Öğretmenler Günü yalnızca ülkemizde 24 Kasım tarihinde kutlanmaktadır. Tüm dünyada 5 Ekim’de kutlanan bu gün, 12 Eylül darbesinin kimse tarafından hoş karşılanmayan gölgesinde, Kenan Evren’in bir başka darbe bakiyesi olarak ülkemizde 24 Kasım’a taşınmış ve bir yılı daha geride bırakmıştır. Birkaç hamasi söz, tumturaklı birkaç cümle derken yine bir haftayı tamamladık.
Ancak anmalar, anlamaların yerini aldığı zaman; işte o vakit andıklarımızın huzuru ve refahı için gerçekten bir şeyler yapabiliriz. Eğitim camiasının derdine ortak olmak istiyorsak, gelin öğretmenleri anlamak için birkaç husus üzerinden empati yapalım.
Atanmak için binlercesinin sırada beklediği hepimizin malumudur. KPSS ve mülakat sürecinin ardından, bu kez sözleşmeli olarak atanan öğretmenin başka bir çilesi başlamaktadır. Doğum oranlarının 1,47 seviyelerine düştüğü bir dönemde yuva kuran öğretmen, ne yazık ki aile ve çocuk hasretiyle, üç yıl boyunca adeta kürek mahkûmiyeti misali bir süreç yaşamak zorunda kalmaktadır.
Bir dönem başörtüsü yasağı nedeniyle işi ile inancı arasında sıkışıp kalan kadın öğretmenler, bu kez çakılı sözleşmeli kadro uygulaması nedeniyle işi ile ailesi arasında tercih yapmak zorunda bırakılarak yeni bir imtihanla karşı karşıya kalmaktadır.
Peki, bu süre dolunca öğretmenin çilesi bitiyor mu?
Maalesef hayır.
Okul ziyaretlerinde dinlediğimiz sorunların tamamını burada tek tek sıralamayacağız elbette. Ancak öğretmenleri rahatsız edenin, sanılanın aksine yalnızca mali ve özlük hakları olmadığı açıktır. En büyük problem, saygınlıklarının her geçen gün daha fazla tartışmaya açılmasıdır. Bunların başında da, geçmişte seri şikâyet hattına dönüşen Alo 124 ve BİMER’in yerini alan CİMER uygulamasının, daha kontrolsüz bir şekilde öğretmenleri yıpratması gelmektedir. Şikâyetin —haklı ya da haksız— bir tık kadar yakın olduğu, savunma hakkının mahkeme masraflarıyla birlikte neredeyse bir memur maaşı kadar yük oluşturduğu bir ortamda, açılan yerli yersiz soruşturmaların öğretmenlerin haletiruhiyesini nasıl tahrip ettiği ortadadır.
Bu sütunda defalarca dile getirdiğimiz bir hususu yeniden hatırlatmakta fayda vardır: Bir öğretmenimizin “Öğrencilerle aramıza giren projelerden, gün geçtikçe artarak angaryaya dönüşen evrak işlerinden dolayı şöyle ağız tadıyla öğretmenlik yapamıyoruz” serzenişi, meselenin vahametini anlamak için yeterli bir veridir.
Bir Öğretmenler Günü’nün daha ardından, öğretmenlere verilebilecek en güzel hediye; bu yılın, “belirli günler ve haftalar” refleksiyle nostaljik bir şekilde dinlenen “Hatıran Yeter!” şarkısının eşlik ettiği son Öğretmenler Günü olmasıdır. Artık öğretmenler, hatırası ile yetinilen değil; hatırı dikkate alınan bir öğretmen olarak çalışmak istiyor. Vesselam.
